تا فلک بر باد ناکامی دهد تسکین من

همچو اخگر پنبه بیرون ریخت از بالین من

بیخودی را رونق بزم حضورم کرده اند

رنگهای رفته می بندد چو شمع آیین من

گرد رفتارت پری افشاند در چشم ترم

دهر شد طاووس خیز ازگریهٔ رنگین من

زین گلستان دامنی بر چیده ام مانند صبح

کز گریبان فلک دارد تبسم چین من

موج این بحر جنون هنگام توفان مشربی ست

نیست بی تجدید وحشت الفت دیرین من

ذوق آگاهی به چندین شبهه ام پامال کرد

عالم تمثال شد آیینهٔ خود بین من

بسکه چون گوهر قناعت در مزاجم پا فشرد

موج زد ابرام و نگذشت از پل تمکین من

بستن چشمی ست تسخیر جهات اما چه سود

داد گیرایی به حیرت چنگل شاهین من

ناروایی معنی ام را بسکه در پستی نشاند

خاک می لیسد زبان عبرت از تحسین من

از شکست دل خیال نازکی گل کرده ام

واکشید از موی چینی مصر ع تضمین من

شخص عبرت بی ندامت قابل ارشاد نیست

از صدای دست بر هم سوده کن تلقین من

شکوهٔ افسردگی بیدل کجا باید شمرد

ناله در نقش نگین خفت از دل سنگین من